19 augustus 2017. De grote dag. De wekker stond om 5:30. Een uur eerder was ik al wakker en het plan om me toch nog een keertje om te draaien liet ik al snel varen. Ik was klaarwakker en daar konden we geen verandering meer in brengen.

In Reykjavik is het twee uur eerder en voor mijn lichaam was het dus al bijna 7:00. Opstaan dan maar en ontbijten! De maanden ervoor had ik al uitgebreid getest welke koolhydraatontbijtjes voor mij werkten. Die ochtend werden het overnight oats met frambozen, gedroogde cranberries, cashewnoten en honing, een half uur later aangevuld met een Clif Bar “White Chocolate Macadamia Nut”. En een grote kop sterke koffie (what else?).

[Ontbijt dat smaakt als dessert, daar zegt toch niemand nee tegen?]

Intussen begon de stress serieus de kop op te steken en het toilet bezocht ik die ochtend dan ook meer dan anders. Lien had me nog zo gezegd Imodium in te nemen —kwestie van tijdens de marathon niet letterlijk in de shit te komen. En laat dat nu net het enige zijn wat ik vergat in te pakken. Zonder dan maar. Intussen vertrokken we te voet van onze Airbnb richting de start op Laekjargata, in het centrum van Reykjavik. Nog een klein uurtje te gaan tot de start en die zit al zo goed als volgepland met Dixi-bezoekjes, pre-race foto’s, “toi toi toi” van onze supporters en wachten in het startvak. Het is zo’n 9° C, maar de zon schijnt en de lucht is helder blauw; de perfecte dag voor een marathon.

[Shanna en ik zijn er klaar voor!]

[En onze supporters ook…]

Na een oorverdovende knal en wat geschuifel gaan we dan eindelijk over start —samen met zo’n 1000 andere marathonlopers en 2000 halve marathonlopers. Mijn hart klopt in m’n keel, terwijl “Beautiful Day” van U2 door de straten van Reykjavik galmt. Een prachtige dag is het zeker, maar waar ben ik toch aan begonnen… Alles gaat vrij vlot en veel zigzaggen komt er niet meteen aan te pas. Mijn eerste kilometer loop ik uiteindelijk in 5’46”. Dat lijkt niet echt snel, maar als ik me wil houden aan de negative split moet ik tempo minderen. Ik merk al snel dat dat “effen en vlak parcours” niet al te letterlijk genomen moet worden. Het is niet meteen steil, maar glooiend kan je het gerust noemen. Toch gaan de eerste kilometers erg vlotjes. Ik loop op een comfortabel tempo waarbij ik niets voel; de temperatuur is ideaal en alles lijkt wel vanzelf te gaan. Wanneer na kilometer 6 plots de zee in zicht komt, voel ik al een emo-momentje opkomen: “Wow… Ik ben hier echt de marathon aan het lopen! —Komaan: focus, focus. Hou die waterlanders maar voor aan de finish.”

[Sæbraut met de tafelberg Esja aan de overkant van de baai]

Ik geniet enorm van het publiek onderweg. Er wonen maar zo’n 200 000 IJslanders in en rond Reykjavik, maar enthousiast zijn ze zonder twijfel —als je de IJslandse voetbalploeg en supporters tijdens het EK de haka hebt zien doen, dan weet je wat ik bedoel ;-) Ik probeer met zoveel mogelijk mensen contact te maken: oogcontact, duimen omhoog een high five met de kindjes langs het parcours. Het geeft me elke keer weer een adrenaline boost. Onderweg houd ik me zo strikt mogelijk aan mijn drink- en eetschema. Net voor de start nam ik een eerste Gu energy gel om dan netjes elke 7 kilometer opnieuw eentje te nemen. Ondanks mijn goede voorbereiding, heb ik geen rekening gehouden met het feit dat de waterpunten niet overeenkomen met mijn gelschema (I know, stom stom…). En een gelleke zonder een slokje water is op z’n minst plakkerig te noemen. Terwijl ik me vloekend afvraag hoe ik dit waterprobleem ga oplossen, spot ik plots een IJslandse Samaritaan die kleine waterflesjes staat uit te delen aan de Harpa. Ik moet helemaal de straat oversteken, maar dat is mijn redding. Halleluja!

[The Sun Voyager —ode aan de zon, een symbool van licht en hoop]

Op de kruising tussen de Sæbraut en de Kringlumyrarbraut scheiden de wegen van de marathon- en halve marathonlopers. Ik voel me op dat moment nog superfris. Half waggelend stuur ik een sms naar mama: “hert” —een verwijzing naar het punt waarop we samen de hertjes passeerden tijdens mijn langste duurloop. Wat volgt is een vrij eenzame tocht door de natuur —door het groen, langs watervallen en langs de ruwe kustlijn.

[De Elliðaárdalur vallei met de rivier de Elliðaá en het mooiste watervalletje in Reykjavik]

[De baai komt opnieuw in zicht]

[De kustlijn met de Grótta vuurtoren op de achtergrond]

Het uitzicht is prachtig, maar ik voel toch stilaan de vermoeidheid toeslaan. Het is intussen al zo’n 15° C en zonder juichende menigte heb ik steeds meer het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Ik probeer me te focussen op de Grótta vuurtoren op kilometer 37; vanaf daar komen we stilaan terug in woongebied en zullen de IJslanders me er wel doortrekken. Kom ik daar even bedrogen uit… De weg voor me lijkt eindeloos en ik krijg het echt zwaar. Met nog 6 kilometer voor de boeg stuur ik naar mama: “stuur maar veel! nodig”. Elke paar minuten stuurt ze me bemoedigende berichtjes door en wat doet dat deugd. Uiteindelijk lopen we pas op kilometer 40 terug het centrum van Reykjavik in. Het einde komt ein-de-lijk in zicht. Nog even doorbijten in die laatste meters voor de finish. Victory is mine!

4:23:53. Wat een ontlading. Ik voel me fantastisch, zelfs wanneer ik m’n benen enkele minuten na de finish al voel vastroesten. Na een kwartiertje rondwaggelen vind ik eindelijk Kristof. Kom hier met die knuffel, want die heb ik nu echt wel verdiend. En dan ineens voel ik die langverwachte tranen opwellen, ik heb het echt gehaald. Snel nog een telefoontje met mama, terwijl de felicitaties via Facebook, Instagram en sms binnenstromen. Hoog tijd voor een douche en extra post-marathon carbs —oftewel: chips & cava! ;-)

Wat nu? De eerste uren erna dacht ik nooit nog zover te willen lopen, maar die “nee nee” (en “au au”) sloeg al snel om in twijfel. Enkele dagen later zocht en vond ik mijn volgende marathon: Paris, baby! Intussen zijn we bijna 6 maanden en een verzwikte enkel verder met nog maar 61 dagen op de teller. Toch probeer ik mijn schema zo goed mogelijk te volgen, maar die sub-4-uurdroom heb ik voorlopig nog even opgeborgen.

Liefs,
Nele xx