Niet kunnen lopen, het is een nachtmerrie voor elke loper. Het gebeurde onverwacht toen ik de trap afliep. Ineens ‘plop‘ mijn enkel verstuikt en het was meteen duidelijk dat ik voorlopig niet zou lopen. Al heb je op dat moment geen idee hoe lang.

Voor een verstuikte enkel staat ongeveer 10 à 12 weken herstel. In dat geval kon ik mijn loopplannen voor het voorjaar wel opbergen. Gelukkig werd dat doemscenario snel van tafel geveegd —volgens de sportarts mocht ik opnieuw voorzichtig beginnen lopen van zodra ik mij sterk genoeg voelde. Dat was na 10 dagen, de start van een spannende periode.

[Active | Fysio & Sports, Mechelen]

Ik moet rustig opbouwen —maximum x1.3 per week, maar er zijn geen echte regels. Het is vooral proberen en luisteren naar je lichaam. Afwachten of je een reactie krijgt, zo niet mag je verder. En niemand weet je te zeggen hoe snel of langzaam dat is. Voor mij werd het duidelijk dat mijn lichaam niet tijdens het lopen tegensputterde, maar vooral erna een signaal gaf wanneer het erover was. Zo werden te lange afstanden of een avondje op pumps gegarandeerd afgestraft met een enkel zo dik als een net gekookt ei: dik en warm.

Vanaf december was ik aan het trainen voor de Marathon de Paris op 8 april, maar de twijfel sloeg nu al snel toe. Ben ik sterk genoeg? Fit genoeg? Zou ik tijd genoeg overhouden om mij voor te bereiden? En ben ik dan wel voorbereid genoeg? Parijs is best heuvelend, kan ik dat wel aan? Ook mijn kinesist kon me hierop geen eenduidig antwoord geven, enkel het advies om af en toe een korte run te skippen en die lange duurlopen van 20k en meer nog enkele weken uit te stellen.

Zonder schema leek het alsof ik mijn houvast kwijt was. Hoe moest ik zelf aanvoelen wat genoeg was, en vooral wat niet? Een vriend raadde me aan het met een coach te proberen. In eerste instantie vroeg ik me af of dat wel nodig was, ik ben tenslotte maar een amateur. Maar het schema dat hij mij voorlegde —samen me die aanlokkelijke sub-4 carrot voor mijn neus, trok me over de streep. Ik besloot ervoor te gaan, met nog 8 weken te gaan. Geen excuses, geen weg meer terug.

Naarmate de trainingen vorderden, maakte de paniek plaats voor zelfvertrouwen. In plaats van ertegenop, keek ik er nu naar uit. Ik was ervan overtuigd dat ik het wel zou halen. En het strafste is, tijdens deze periode leerde ik misschien wel het meest over mezelf —”Hoe reageer je als het moeilijk wordt? Geef je op of vecht je? Accepteer je de situatie of geraak je gefrustreerd?” Natuurlijk is niets volledig zwart of wit, maar over het algemeen ben ik best tevreden.

Wat heeft die blessure me nu geleerd?

1. Ik heb mezelf beter leren kennen, en vooral hoe ik omga met setbacks. Hoe belangrijk het is om te kijken naar de mogelijkheden in plaats van de beperkingen.
3. Ik ben fysiek én mentaal sterker geworden.
4. Ik heb geleerd geduld te hebben, al tastte ik stiekem wel m’n grenzen af —dixit, de kine ;-)
5. Ik heb me gerealiseerd wat lopen op hakken kan doen. Daar waar ik eerder ALTIJD op pumps rondparadeerde, heb ik geleerd dat dat niet alleen een belasting is op je voeten, maar ook op je enkels —hierover later meer. De laatste week naar de marathon kies ik dan ook consequent voor ‘plat’.

Heb jij al eens een blessure gehad? Wat heb jij ervan geleerd?