Mijn naam is Nele en ik ben een loopster met een loopdip. Voilà, het is eruit. Na 16 maanden plichtsbewust en intensief trainen voor de marathons van Reykjavik en Parijs, had ik er ineens geen zin meer in; het vat leek af. Ik liep nog wel elke week, maar de goesting was een pak minder. Zelfs wanneer ik mijn trainingsschema voor New York in handen kreeg. Wat was er gebeurd?
Ergens had ik wel verwacht dat ik na Parijs in een loopgat zou vallen. New York was nog veraf en ik kon wel wat rust gebruiken. Op zich geen probleem, it happens to the best of us. Maar enkele weken werden enkele maanden en ik moest me echt van de zetel naar de deur sleuren. En het bizarre was… ik werd er enorm triest van. Ik besefte dat ik tijd nodig had. Tijd om de laatste maanden te verwerken. Die waren niet alleen fysiek zwaar geweest, maar ook, en vooral, mentaal. Zoals ik hier al eerder schreef, kwam er na 8 jaar een einde aan mijn relatie. Als een bezetene stortte ik mij op mijn marathonschema. In een hoekje zitten huilen was geen optie, ik moest en zou Parijs uitlopen. En wat een kick dat dat gaf. Maar hoe hard het lopen me ook door die eerste klap geholpen had, ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik er niet langer voor kon weglopen —letterlijk en figuurlijk.
Op 5 juni startte ik een 2×12-weken programma, waarbij ik in de eerste 12 weken mijn lichaam sterker en sneller maak en me in de laatste 12 weken echt voorbereid op de marathon —een mix van lange duurlopen, kortere intervallopen, lopen met prikkel en hersteltrainingen. Het doel: op 4 november de New York marathon uitlopen in minder dan 4 uur. Volgens mijn coach perfect haalbaar en ik ging er dan ook volledig voor gaan. Voor heel wat mensen lijkt dat echt ‘zottekes’. Maar als je iets graag doet, maak je er gewoon tijd voor. Alleen… ik had er geen plezier meer in. Het lopen ging ergens nog wel goed, maar mentaal schortte er iets —ik begon te talmen voor trainingen, verschoof stelselmatig in mijn schema en gebruikte echt elk smoesje in het loopboek om toch maar niet te moeten gaan. Ik moest aan de alarmbel trekken, want er was iets grondig mis.
Misschien zat het warme weer er wel voor iets tussen. Weken zonder regen, bloedhete temperaturen en het feit dat ik echt geen ochtendloper ben, maakten het er niet makkelijker op. Zelfs bij de minste inspanning kreeg ik het Spaans benauwd en brak het zweet me uit. Ik had geen energie, geen zuurstof en geen zin. Daarnaast was het ook gewoon zomer met de typische zomerse activiteiten: Werchter, weekendje weg, terrasjes… En geloof me, bij een loopdipje is echt alles leuker dan lopen. Ten slotte voelde ik me moe —fysiek van de hitte en de slapeloze nachten, maar ook mentaal. Net samen met de start van mijn NYC loopschema had ik een nieuw project aangenomen, wat mijn anders zo gestructureerde planning volledig in de war stuurde. Alles vroeg zoveel meer onnodige energie en tijd, dat ik serieus begon te stressen. En de loopjes die me anders net zo goed wisten te ontstressen, deden het niet meer. Ik genoot niet langer, maar stak m’n hoofd nog meer vol met allerlei zorgen.
Countdown NYC marathon: 14 weken. Toegegeven, de paniek begint toch stilaan toe te slaan. Ik besef wel dat uitlopen en genieten het belangrijkste doel is, maar echt no way dat ik die sub-4 wil verknallen. Je loopt niet elk jaar een marathon in New York en dan wil je toch een goede prestatie neerzetten. Dus gedaan met die kop in het zand. Het was hoog tijd om uit m’n loop- én blogdip te komen. Afgelopen week liep ik met goesting 51k, dus ik denk (en hoop) dat ik stilletjes terug op het goede spoor zit. Ik voel me alleszins sterker en ik ben er opnieuw op gebrand om het meeste uit mijn runs te halen. En dan bedoel ik niet alleen het verbeteren van mijn tijd, maar ook het lopen van races die net dat tikkeltje anders zijn en het positieve effect dat lopen op mijn hele leven heeft. New York, let’s do this!
Heb jij al eens een loopdipje meegemaakt? Hoe ging je daarmee om en wat leerde je eruit? Alle tips zijn welkom!
4 Comments
Hallo ben jij tevreden van de coaching ? Wie is jouw coach?
Leuk verhaal success met de training :)
Hey Nele
K las je stukje en t geeft me moed/hoop.
Na 4 jaar met goesting te hebben gelopen, was 2018 tot vorige week een absolute loopdip.
Hoewel k een klasse minder loop dan jij, herken ik veel van wat je schrijft. Elk smoesje, ander project dat energie slorpt, …
Ik heb vanochtend weer voor t eerst ‘met volle goesting’ gelopen dit jaar. Guess where…yes, loopje NY ?.
Hoop dat the city mijn dip verjaagd heeft. Alleszins weer op en top genoten van de hele loop.
Succes met de voorbereiding!
Ps
Als je goed en betaalbaar (naar NY normen) hoteladresje wil – je weet me te vinden
X uit the city that never sleeps
Hoi Nele
Mijn vriendin, mijn grootste supporter, mijn steun en toeverlaat, vertelde me over deze pagina. Ik heb dit gelezen, en met tranen in de ogen ben ik nu deze reactie aan het schrijven.
Sinds een aantal jaar ben ik terug intensief beginnen lopen. Vorig jaar “liep” ik mijn eerste marathon (Rotterdam). Met een eindtijd van 5u15 was ik niet echt tevreden. Een half jaar later startte ik aan mijn tweede marathon (Brugge). Jammer genoeg moest ik door een val opgeven na net geen 30 km. Sindsdien was de goesting een beetje weg.
In het voorjaar ben ik door persoonlijke problemen door een hel gegaan. De wereld was plots heel groot, en ik heel klein, nietig en kwetsbaar. Het lopen bracht me normaal de nodige energie en rust, maar deze keer niet meer. Tot ik de dag na mijn 40ste een telefoontje kreeg met de vraag of ik nog steeds wou meedoen aan de Roparun, een estafettefietsloop van Parijs naar Rotterdam. Dit is iets een “race” waar ik al jaaaaaaren immens veel respect voor heb, dus ik zeg natuurlijk ja! Dit leek achteraf één van de mooiste ervaringen uit mijn leven te zijn… Ik dacht ok, we zijn terug vertrokken. Maar niks is minder waar.
Zoals u had ook ik 1001 smoesjes om toch maar niet te moeten lopen. En nu de hitte weg is, mja, nu is de conditie ook voor een groot deel weg. De doelen voor volgend jaar zijn een beetje aangepast… Ipv de dodentocht (100 km) te lopen, gaan mijn vriendin en ik ons voorbereiden om die te stappen. Ook halve marathons (mijn favoriete afstand) moeten terug op het programma verschijnen. En wat de marathon betreft… We zien wel waar we komen. Ik hoop dat mijn schoenen nog veel kms asfalt mogen aflopen!!!
Ik heb me voorgenomen om de maand september mijn conditie terug op te bouwen. Vanaf oktober zien we dan wel hoever we staan en gaan we (hopelijk met veel goesting) intensiever beginnen trainen. En wie weet komen we elkaar ergens tegen tijdens één van die vele loopwedstrijden die er zijn!
Sterkte, succes, en bedankt voor deze tekst…
Groeten
Laurens
Dag Laurens,
Bedankt voor je reactie. Ik kan me inbeelden dat het niet makkelijk is om je persoonlijke gevoelens hier neer te pennen. Ook ik heb al menig traantje gelaten tijdens mijn moeilijke periode en ook nu schiet ik een beetje vol bij het lezen van je verhaal. Het spijt me enorm te lezen waar je door bent gegaan, dat het even soms zo zwaar wordt dat zelfs lopen het niet meer doet. En ja… als je dan beseft dat je na die tijd helemaal opnieuw moet beginnen, dan zakt de moed je helemaal in je schoenen.
We zijn intussen de eerste week van september en ik ben benieuwd of je terug vol goeie moed gestart bent —al is het wandelen en rustig terug opbouwen. Alles mag, niets moet. Je zal zien, langzaam maar zeker zal je er geraken. Al gaat het vaak twee stappen vooruit en eentje achteruit (een cliché, maar zie het dan maar als dansen). Je gaat sowieso de juiste richting uit.
Ik wens je heel, heel veel succes. Don’t give up! Het doet me alvast enorm veel plezier dat ik tenminste al één iemand heb weten te raken of helpen met mijn blog.
Groetjes en wie weet tot binnenkort!
Nele
P.S. Ik ben sinds kort ambassador van NN Running Club (https://bit.ly/2o8PZDe). Hier kan je door te bewegen ‘geld’ verdienen in de vorm van coins die je kan verzilveren in hun webshop. Misschien is dat wel een extra duwtje in de rug om te blijven bewegen… ;-)