Het is een raar gevoel, na een zomer intensief werken (ja, ook met de nodige stress) en mijn strak loopschema, was het afgelopen vier weken ineens even niets. Of ja, niets is een beetje overdreven. Ik ben druk in de weer geweest —praktische beslommeringen, Dwars door Mechelen (die ik ondanks alles wel liep met een PR van 52’53”), veelvuldig “58 trappen maken” (hierover later meer)… — maar ik heb ook de nodige rust genomen.

Toen ik vorig weekend ook nog eens ziek werd, was het duidelijk dat die lagere intensiteit een must was. Ik heb stilaan het gevoel dat ik weer wat meer adem kan halen, dat ik weer wat meer momentjes voor mezelf heb. Binnen enkele dagen hopelijk met een kop koffie (of een glaasje rosé) in de sofa. Daar kon ik vroeger altijd zo van genieten. Die me-time nemen we vaak niet al te serieus, maar die is echt hard nodig. Stressvolle gebeurtenissen in je leven (zoals werk of het verlies van iemand die je graag zag) heeft een serieuze impact op je lichaam, zowel mentaal als fysiek. En alsof dat dan nog niet genoeg was: de scheiding die maandenlang als het Zwaard van Damocles boven mijn hoofd hing, de soms slechte nachtrust… Het heeft de situatie niet meteen verbeterd.

Iedereen die ik gesproken heb, geeft dezelfde boodschap: rust, niet alleen fysiek maar vooral ook in mijn hoofd, gaan me helpen om zo snel mogelijk te herstellen. Maar die rust in mijn hoofd is nog best lastig, want… “Shit, mijn werk! Ik moet voldoende werk hebben, want anders red ik het niet alleen!” Of “Die marathon is al over 21 weken, dan zal ik toch maar eens uit die startblokken schieten.” Dat zijn de gedachten die regelmatig door mijn hoofd spoken. Ik weet dat ik er niets mee opschiet en zelfs m’n herstelproces zal saboteren, maar het is echt moeilijk om deze gedachten volledig te verbannen. Temeer omdat mijn manier om met moeilijkheden om te gaan altijd ‘lopen’ geweest is. En laat dat nu juist hetgeen zijn wat ik afgelopen weken niet echt kon.

Maar today is the day. Vanmorgen een 7-minute meditation to Start your Day —Yoga with Adriene is echt super, credits voor Jana ;-) — en straks trek ik opnieuw die loopschoenen aan. We zien wel hoe snel/traag, hoe lang of hoe ver. En hopelijk is mijn hoofd daarna wat lichter…

Wat me nog tot rust brengt?
Muziek. Een leven zonder muziek, ik zou het me niet kunnen voorstellen. Als ik hoofdpijn heb, stressed ben over van alles en nog wat, de slaap niet kan vatten, mezelf even moet afreageren of gewoon even een momentje voor mezelf nodig heb, dan hoef ik alleen maar de juiste muziek op te zetten. Na een paar nummers voel ik me altijd weer beter.
Yoga. Hoe je het ook noemt —yoga, mediteren of mindfulness —heel wat mensen raden de rustgevende effecten ervan aan. Vroeger leek me dit allemaal eerder een “ver van mijn bed”-show en ik hou ook echt niet van de ‘zweverige’ variant. Maar je dag starten met een groot glas water en enkele minuten voor jezelf kunnen wonderen doen.
Schrijven. Als schrijver misschien evident, maar dat is het niet altijd. Tijdens de moeilijke momenten in mijn leven hield ik al wel vaker een boekje met hersenspinsels bij. Maar sinds ik deze blog heb, doe ik dat veel minder. Ik heb er lang over nagedacht om mezelf hier bloot te geven —je verhaal kan tenslotte door iedereen gelezen worden. Maar ik vond het niet juist om te schrijven over ‘bloemetjes en regenbogen’ terwijl het er achter de schermen veel minder rooskleurig aan toe gaat. En heb het gevoel dat mijn eerlijkheid geapprecieerd wordt. Mensen die me vertellen hoe dapper ze het vinden, dat het met hen ook niet zo goed gaat en dat ze er energie uit halen te weten dat ze niet alleen zijn. Sinds enkele maanden heb ik ook mijn eerste stapjes gezet in de wereld van gedichten. Geen idee of ik het kon (of kan for that matter), maar het helpt. En dat is voorlopig het enige dat telt.
Lopen. Logisch, al werkt te veel stress bij mij blijkbaar verlammend. In plaats van mijn hoofd leegmaken, kom ik met een berg extra ballast terug. Echt afzien noemen ze dat dan. Enkele maanden geleden volgde ik een lezing over mindful lopen —iets wat ik toen nog afdeed als “zweverige zever in pakskes”. In lijn met mindfulness doe je alles rustig —er worden geen toptijden verwacht. Het is de bedoeling dat je traag en naar je eigen kunnen loopt en dat terwijl je alleen door je neus ademt. Dat zou niet alleen je lichaam maar ook je hoofd tot rust brengen. Misschien moet ik dat toch eens een kans geven, die marathon is tenslotte pas in maart :-)
Lezen. Ik heb de hele zomer geen letter gelezen, ik had er gewoon de tijd of de rust niet voor. Nu ik terug een beetje tot mezelf gekomen ben, wil ik weer beginnen lezen. Niet op een e-reader of iPad, maar een echt ouderwets boek met bijhorende geuren en kleuren, zodat ik toch even het gevoel heb niet met een scherm bezig te zijn. Bij deze: alle must-reads zijn welkom!

Wat doe jij om tot rust te komen?

Liefs,
Nele xx