Een marathon is afzien, de pijn verbijten en toch blijven doorgaan. Maar waarom herinneren we ons dat achteraf niet zo? Net zoals moeders na een bevalling alle pijn vergeten (anders zou er overal maar één kindje geboren worden, niet?), zo vergeet je ook snel hoe pijn die marathon wel deed. Maar hoe komt dat eigenlijk?

Krampen, pijnen, blaren, schuurplekken, blackouts… —lopers kunnen je heel wat straffe marathonverhalen vertellen. En toch blijven we gaan tot we erbij neervallen. En toch staan we elke keer opnieuw aan die start. “Waarom doe ik mezelf dit aan?”, is een vraag die je je als loper vast al meermaals gesteld hebt. Dat zou te maken hebben met hoe je hersenen pijn tijdens duurinspanningen herinneren. Want wat blijkt: marathonlopers onderschatten hun pijn na de race, zeker als ze effectief over finish liepen… of strompelden.

Maar lopers begrijpen en ervaren pijn ook meer dan de “gemiddelde mens”. Tijdens een marathon (of een andere lange inspanning) voel je pijn en ongemak tijdens je training en de race zelf. Je leert dus niet alleen een zekere vorm van pijn tijdens de training als normaal te ervaren, maar je leert ook het verschil tussen pijn die gepaard gaat met het presteren op je hoogste niveau en pijn die duidt op een (opkomende) blessure. Dit helpt je de normale pijn tijdens (halve) marathons te verbijten en je training aan te passen aan spierpijntjes.

Maar het onderschatten van pijn tijdens een race is ook gewoon een gevolg van hoe je geheugen werkt. Het menselijk brein onthoudt namelijk vooral de belangrijke momenten van een gebeurtenis. En gelukkig maar niet elke cm van het 42-kilometer-lange parcours in je geheugen gegrift staat ;-) Zo onthoud je waarschijnlijk het startschot, de euforie aan de finish, enthousiaste vrienden of familie langs het parcours… Net zoals je tijdens een race ook alleen maar dat specifiek pijntje voelt wat op dat moment het meeste pijn doet. Sterker nog: leuke emoties, zoals (zelf)voldoening en trots, kunnen je herinnering aan die zware inspanningen vertroebelen. Als een pijnlijke activiteit resulteert in iets moois, krijg je positieve emoties en die emoties zorgen ervoor dat de pijn je nadien niet tegenhoudt om het opnieuw te doen. Net zoals de mama wiens pijn na de bevalling wegsmelt bij het zien van haar kindje. En net zoals onze voorouders steeds opnieuw de strijd aangingen met een mammoet, omdat die zo lekker smaakte. Zo zullen we altijd marathons blijven lopen, omdat het gevoel aan de finish gewoon zo onbeschrijfelijk is!

Wat zijn jouw gevoelens tijdens en na een lange race? Ben jij ook helemaal verslaafd aan dat euforisch gevoel?

Liefs,
Nele xx