Binnen minder dan drie dagen is het weer zover… dan sta ik opnieuw met knikkende knieën aan de startlijn van een marathon. De derde marathon intussen. No more surprises, right? De marathon van Barcelona zou een topmarathon moeten worden, maar de trainingsperiode liep door omstandigheden toch niet helemaal zoals gepland. Het idee van een PR heb ik dan ook losgelaten en heb me voorgenomen om gewoon te genieten.

Ondanks alles ben ik er wel klaar voor. Misschien niet op het niveau dat ik in gedachten had, maar die finish haal ik wel. Al moet ik erbij neervallen ;-) En onderweg ga ik de stad helemaal in me opnemen —sinds mijn laatste citytrip naar Barcelona 18 jaar geleden zal er zonder twijfel veel veranderd zijn — wetende dat Mama en Jasmine voor me supporteren en me zullen opwachten aan de finish. Met cava en tapas achteraf, dat spreekt voor zich.

Maar ongeacht hoe snel of hoe traag je loopt, het moeilijkste deel is al achter de rug: de training. Nu moet je laten zien wat je waard bent. Want oh ja, it will kick your ***. Elke keer vraag ik me af waarom ik mezelf dit aandoe. En elke keer doe ik het opnieuw. De pijn, vermoeidheid, twijfels, vreugde en adrenaline die je voelt is niet in woorden te beschrijven. Een marathon duwt je tot je breaking point, tot het punt dat je wil neervallen en opgeven. Dan begint het pas echt: hoe ver je jezelf nog kan pushen —dat is niet fysiek, maar mentaal. En ja, DAAR doe je het voor.

De laatste week voor je marathon is pure stress. Stress omdat je (bijna) niet mag lopen, terwijl je binnen enkele dagen net zo ver moet lopen. Stress omdat je elk spierpijntje voelt. Stress omdat het lijkt alsof er van je conditie na een week ‘luieren’ niets meer overblijft. Stress omdat je niet weet hoe je je gaat voelen: op en top uitgerust en flying of kijk je na 5k al hoe ver je nog moet. Hoe dan ook, die 42.195k moet je overwinnen. Met stress, cortisol, adrenaline en eender welk ander hormoon dat wordt losgelaten in je bloedbaan. Welke tijd je ook loopt, die medaille is sowieso dubbel en dik verdiend. You got this!

Liefs,
Nele xx