“We moeten eens praten”. “Ik zie je niet meer graag genoeg”. “We zijn te verschillend”. Een breuk kan je serieus overhoop halen, zoveel is duidelijk. Je gaat letterlijk door een rouwproces —vijf (pardon my French) klotefases waar je doorheen moet: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie.
Feit: de relatie met mijn iPhone is ‘complicated‘ te noemen. En ookal ben ik me daar eigenlijk altijd wel bewust van geweest, ik heb het gevoel dat het niet meteen de goede kant opgaat. Vooral de laatste weken plak ik steeds meer vast aan dat ding. Geen goede evolutie lijkt me, dus tijd voor een detox! Maar hoe?
Het is een raar gevoel, na een zomer intensief werken (ja, ook met de nodige stress) en mijn strak loopschema, was het afgelopen vier weken ineens even niets. Of ja, niets is een beetje overdreven. Ik ben druk in de weer geweest —praktische beslommeringen, Dwars door Mechelen (die ik ondanks alles wel liep met een PR van 52’53”), veelvuldig “58 trappen maken” (hierover later meer)… — maar ik heb ook de nodige rust genomen.
Mijn naam is Nele en ik ben een loopster met een loopdip. Voilà, het is eruit. Na 16 maanden plichtsbewust en intensief trainen voor de marathons van Reykjavik en Parijs, had ik er ineens geen zin meer in; het vat leek af. Ik liep nog wel elke week, maar de goesting was een pak minder. Zelfs wanneer ik mijn trainingsschema voor New York in handen kreeg. Wat was er gebeurd?
Drummende mensen, tetterende kinderen, niet altijd even frisse geurtjes… met de trein is altijd een beetje reizen, ahum. Terwijl iedereen naarstig zijn plekje zoekt, zijn we bijna klaar om te vertrekken. La route vers Paris!