Een marathon is afzien, de pijn verbijten en toch blijven doorgaan. Maar waarom herinneren we ons dat achteraf niet zo? Net zoals moeders na een bevalling alle pijn vergeten (anders zou er overal maar één kindje geboren worden, niet?), zo vergeet je ook snel hoe pijn die marathon wel deed. Maar hoe komt dat eigenlijk?
Het is een raar gevoel, na een zomer intensief werken (ja, ook met de nodige stress) en mijn strak loopschema, was het afgelopen vier weken ineens even niets. Of ja, niets is een beetje overdreven. Ik ben druk in de weer geweest —praktische beslommeringen, Dwars door Mechelen (die ik ondanks alles wel liep met een PR van 52’53”), veelvuldig “58 trappen maken” (hierover later meer)… — maar ik heb ook de nodige rust genomen.
The word is finally out! Op 30 augustus werd de langverwachte , ook wel de gezondste community van het land, gelanceerd. En nog leuker: ik ben één van de ambassadors. Nu ik er eindelijk over mag vertellen, ga je straks nog wensen dat ik erover ophoud ;-)