20 dagen terug in de tijd. Ondanks de afgekondigde maatregelen van de Nationale Veiligheidsraad, zag ik ons Belgenvolkje vrolijk ronddartelen als lammetjes in een wei, terwijl ze het gemekker aan zich voorbij lieten gaan. Want ‘Ach, het is toch maar een griepje’, ‘Ach, we gaan er niet aan sterven’, ‘Ach, we gaan toch gewoon op kleinkinderen passen en achteraf naar overgrootmoe’ of ‘Ach, als we niet mogen pintelieren of winkelhieren, gaan we toch lekker naar onze Noorderburen’.
Dat lopers soms een vijs los hebben, is algemeen geweten. Gisteren trok ik samen met een groep loopvrienden/”slenterraketten” naar de Wilhelminaberg in Landgraaf voor een trappentraining in ware Rocky-stijl —je kent ’em wel, deze iconische scène. Met zijn 508 traptreden is de Wilhelminaberg de langste trap van Nederland. De heuvel heeft een hoogte van 225 meter boven NAP en dat is best pittig.
Afgelopen donderdag ging ik langs bij Energy Lab in Gent voor een conditietest en analyse van mijn lichaamssamenstelling. Ik sport veel en leef/eet gezond —afgezien van af en toe wat teveel roseetjes, dat is geen geheim — dus ik denk dat ik wel goed bezig ben. Maar alles kan altijd beter, toch? Dus wilde ik graag weten hoe het nu echt met mijn conditie gesteld was, of ik vooruit gegaan ben ten opzichte van twee jaar geleden en hoe ik zo gericht en efficiënt mogelijk kan trainen om dat nieuwe loopdoel (de fameuze sub-4) te bereiken.
Het Belgisch marathonrecord van Vincent Rousseau heeft net geen 24 jaar standgehouden. Koen Naert zat Rousseau enkele weken geleden in Rotterdam al serieus op de hielen, maar het was Bashir Abdi die in Londen korte metten maakte met die 02:07:20. De laatste 2 kilometer liepen niet bepaald van een leien dakje, maar zijn doorzettingsvermogen loodste hem naar een fantastische 02:07:03. En nog fantastischer —voor mij althans —als ambassador mocht ik hem afgelopen dinsdag ontmoeten.
Zondag 28 april is het weer zover! Dan vindt de 34ste editie van de Antwerp 10 miles & marathon plaats. Enkele maatjes (zoals Christophe) gaan die dag voor de 42.195k, al wagen de meeste sportievelingen zich aan de 10 miles (of zo’n 16k). Maar hoe bereid je je eigenlijk best voor op zo’n afstand?
Wanneer ik met regelmaat van de klok overenthousiast van wal steek met mijn marathonverhalen, krijg wel vaker de vraag van niet-lopers “hoeveel kilometer het deze keer is”. Blijkbaar hebben heel wat mensen geen idee hoe ver een marathon is. Meer nog, ze weten soms zelfs niet dat het altijd dezelfde afstand is: 42.195 kilometer. Maar waarom eigenlijk 42,195 kilometer en niet gewoon een mooie ronde 40, 45 of 50 kilometer?
Hoe lang moet je je lichaam laten herstellen van een marathon? Wanneer kan je je loopschoenen weer aantrekken? Zoals met wel meer loopvragen is hier niet echt een eensluidend antwoord op te geven. Voor mezelf heb ik ook niet meteen een standaardregel. Het is eigenlijk een kwestie van aanvoelen —hoe reageert je lichaam op die inspanning en hoe voel je je de dagen erna?
“Begin at the beginning,” the King said gravely, “and go on till you come to the end: then stop.” Goed advies van Lewis Carroll — voor alles in het leven, maar nog meer voor een marathon. Aangezien ik niet echt vertrouwen had in mijn conditie was dat het plan: gewoon blijven lopen en genieten tot aan de finish. We zien wel waar we uitkomen.
Met nog twee dagen tot de Barcelona Marathon en nog een nachtje slapen voor ik op het vliegtuig richting Barcelona stap, is het hoog tijd om mijn koffer te pakken. Voor de derde keer intussen, want ik heb nog nooit een marathon in eigen land gelopen —shame on me! Voor zover ik weet heb ik nu echt alles bij me, al was dat niet altijd het geval… Maar goed, wat zit er nu in die koffer?
Afgelopen maand was het oorverdovend stil op de blog. Door de combinatie van de eindejaarsgekte (werk- én feestgewijs) en een griepje, kwam ik niet meteen aan bloggen toe. Ondanks kreeg ik afgelopen weken meermaals vragen over mijn volgende ‘grote’ loopdoel.